maandag 16 december
Door: leni
Blijf op de hoogte en volg Leni
16 December 2013 | Oman, Masqat
Tientallen ijzingwekkende beklimmingen en afdalingen in het ruige gebergte verder, bereiken we een haven vol dowh’s. Wat een rit. Die chauffeur rijd alsof de duivel hem op de hielen zit. Ik was echt niet de enige die, met stijf dichtgeknepen ogen, in stilte leed.
Na een klauterpartij over andere scheepsdekken bereiken we onze boot. Felblauw geschilderd, ligt hij te blinken in het zonnetje. Kleurige kussens wachten op onze komst. Dit wordt een dag oosters relaxen.
De kapitein kiest het ruime sop, in dit geval de Arabische Golf. De zee is woest en ruig. Het schip slingert heen en weer. Ondertussen genieten we van het prachtige uitzicht en een heerlijk kopje kruidenthee. En dan opeens... dolfijnen! Drie kleine tuimelaars spelen een spelletje verstoppertje met de camera’s. De hele dag blijven ze in beeld. Dan weer wat verder weg, dan naast en op het laatst vlak voor de boot. Schitterend!
Hendrik snorkelt tijdens de lig-pauzes. Het water is bijzonder zout. Mooi gekleurde visjes komen op de in het water geworpen stukjes banaan af. De zon doet zijn best.
Ik praat met een echtpaar dat voor defensie werkt. Allebei een PTS en in therapie. Zij heeft als humanistisch geestelijk verzorger veel missies meegemaakt en op missie in Cambodja PTS opgelopen. Te druk bezig met het leed van anderen en zichzelf vergeten... Hij werkt als fotograaf en heeft in Libanon dezelfde vervelende kwaal opgedaan. Nachtmerries, stemmingswisselingen en schrikreacties die ze met behulp van een helphond en EMR onder controle moeten krijgen. Toch zijn ze allebei positief en vol humor. Leuke mensen. Ze dachten dat ik Anita Witzier was en hij blijft me consequent Anita noemen. Als de Duitse gids vraagt waarom we zo lachen, doen ze het Anita-verhaal. Op de een of andere manier komt de boodschap niet over en blijft de bemanning denken dat ik voor de Nederlandse tv werk. We laten ze maar in de waan. De legermevrouw vertelt ook dat ze altijd probeert in te schatten welk beroep iemand uitoefent. Ze denkt dat Hendrik marine officier is, louter afgaand op zijn postuur en uitstraling. Oei, als we daar de oorlog mee moeten winnen, weet ik het zo net niet... Maar ja, het is ook zo’n brede, betrouwbare, stoere bink!
Na onze tocht door de fjorden is het tijd om de Golf over te steken naar de veilige haven. Ondertussen is de zee ruiger en wilder geworden, het waait hard. Een Duitse medepassagier trekt wit weg en lijkt het leven even niet meer zo leuk te vinden. Ik vind het heerlijk. Het schip danst en stuitert over de golven. Het zoute water vliegt je om de oren.
Dan is het tijd om op Dubai aan te gaan. Het hele gebeuren bij de grensposten herhaalt zich. De weg is lang en recht, inmiddels is het donker. De chauffeur zit te knikkebollen terwijl hij het gaspedaal stevig intrapt. Mijn buurvrouw, een kordate tante, klautert over de stoelen en gaat naast hem zitten. Ze kletst hem wakker. Gelukkig maar!
Terug in het hotel, wrijf ik de zoutkorrels van mijn gezicht, mijn huid smaakt zout. Souvenir van een mooi dag...
-
16 December 2013 - 22:14
Leen:
Kijk dat is pas vacantie, zon, zee, zand, water, wind en.... dan flipper, te gek!
Gr., Leen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley